Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης άρχισε να εορτάζεται στην Ελλάδα από τις 21 Μαρτίου 1998, μετά από εισήγηση του ποιητή Μιχαήλ Μήτρα. Τον Οκτώβριο του 1999 εξέτασε το θέμα η επιτροπή της UNESCO, κι ο συμβολικός εορτασμός της την πρώτη μέρα μετά την εαρινή ισημερία, πήρε παγκόσμιες διαστάσεις.
Ακολουθούν 5 ποιήματα διεθνώς αναγνωρισμένων Ελλήνων ποιητών, που όσοι διαβάσουν κάποια στιγμή στη ζωή τους, ανατρέχουν σε αυτά διαρκώς. Γιατί όπως είπε χαρακτηριστικά ο Ντελακρουά «δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση».
ΜΙΛΟΥΣΕΣ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ
Μιλοῦσες για πράγματα που δὲν τἄ ῾βλεπαν κι αὐτοὶ γελοῦσαν
Ὅμως νὰ λάμνεις στὸ σκοτεινὸ ποταμὸ
Πάνω νερὰ
Νὰ πηγαίνεις στὸν ἀγνοημένο δρόμο
Στὰ τυφλά, πεισματάρης
Καὶ νὰ γυρεύεις λόγια ριζωμένα
Σὰν τὸ πολύροζο λιόδεντρο
Ἄφησε κι ἂς γελοῦν
Καὶ νὰ ποθεῖς νὰ κατοικήσει κι ὁ ἄλλος κόσμος
Στὴ σημερινὴ πνιγερὴ μοναξιὰ
Στ᾿ ὀρφανισμένο του ὁ πάρο
Ἄφησέ τους
Ὁ θαλασσινὸς ἄνεμος κι ἡ δροσιὰ τῆς αὐγῆς
Ὑπάρχουν χωρὶς νὰ τὸ ζητήσει κανένας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
ΓΥΜΝΟΣ, ΙΟΥΛΙΟ ΜΗΝΑ
Γυμνός, Iούλιο μήνα, το καταμεσήμερο. Σ’ ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του.
Kοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο της μικρής μου κάμαρας. Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια. Πιο χαμηλά την κασέλα όπου έχω αποθέσει όλα μου τα υπάρχοντα: δυο παντελόνια, τέσσερα πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα. Δίπλα, η καρέκλα με την πελώρια ψάθα. Xάμου, στ’ άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δυο μου σάνταλα. Έχω στο πλάι μου κι ένα βιβλίο.
Γεννήθηκα για να ‘χω τόσα. Δεν μου λέει τίποτε να παραδοξολογώ. Aπό το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. Mόνο που ‘ναι πιο δύσκολο. Kι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέλει να ξέρεις να τ’ αγγίξεις οπόταν η φύση σού υπακούει. Kι από τη φύση – αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
ΠΡΟΦΥΛΑΞΕΙΣ
Όταν βρέχει δεν παίρνω ομπρέλα.
To θεωρώ δειλία να προφυλάσσομαι από το ξεκάθαρο.
Όταν δε βρέχει, όσο και αν ευτυχεί ο ουρανός όσο κι αν τον πιστεύω
ανοίγω την ομπρέλα μου δεν είναι ξεκάθαρη καιρική συνθήκη η ευτυχία.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
ΟΙ ΑΠΟΜΕΙΝΑΝΤΕΣ
Όμως υπάρχουν
ακόμα λίγοι άνθρωποι
που δεν είναι κόλαση
η ζωή τους.
Υπάρχει το μικρό πουλί ο κιτρινολαίμης,
η Fräulein Ramser,
και πάντοτε του ήλιου οι απομείναντες,
οι ερωτευμένοι με ήλιο ή με φεγγάρι.
Ψάξε καλά
βρες τους Ποιητή!
Κατέγραψέ τους προσεκτικά
γιατί όσο παν και λιγοστεύουν.
ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΒΙΟΛΙ
Άκουσε τ΄ απόκοσμο το παλιό βιολί
μέσα στη νυχτερινή σιγαλιά του Απρίλη
στο παλιό κουφάρι του μια ψυχή λαλεί
με τ΄ αχνά κι’ απάρθενα της αγάπης χείλη.
Και τ’ αηδόνι τ’ άγρυπνο και το ζηλευτό
ζήλεψε κι εσώπασε κι έσκυψε κι εστάθη,
για να δει περήφανο τι πουλί είν’ αυτό
που τα λέει γλυκύτερα της καρδιάς τα πάθη.
Ως κι ο γκιώνης τ’ άχαρο, το δειλό πουλί,
με λαχτάρα απόκρυφη τα φτερά τινάζει
και σωπαίνει ακούγοντας το παλιό βιολί,
για να μάθει ο δύστυχος πως ν` αναστενάζει.
Τι κι αν τρώει το ξύλο του το σαράκι; τι
κι αν περνούν αγύριστοι χρόνοι κι άλλοι χρόνοι;
Πιο γλυκιά και πιο όμορφη και πιο δυνατή
η φωνή του γίνεται, όσο αυτό παλιώνει.
Είμ’ εγώ τ’ απόκοσμο το παλιό βιολί
μέσα στη νυχτερινή σιγαλιά του Απρίλη
στο παλιό κουφάρι μου μια ψυχή λαλεί
με της πρώτης νιότης μου τα δροσάτα χείλη.
Τι κι αν τρώει τα σπλάχνα μου το σαράκι; τι
κι αν βαδίζω αγύριστα χρόνο με τον χρόνο;
Πιο γλυκιά πιο όμορφη και πιο δυνατή
γίνεται η αγάπη μου, όσο εγώ παλιώνω.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣ
Σκιαθίτη Παναγιώτα
Ψυχολόγος / Δραματοθεραπεύτρια