Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου με την έναρξη της σεζόν του «Θεάτρου των Εθνών» στο Παρίσι. Το πρώτο μήνυμα συνέγραψε ο Ζαν Κοκτώ. Το ίδιο το θέατρο βέβαια, είναι τόσο αρχαίο όσο η ιστορία της ανθρωπότητας. Η πλησιέστερη στη σύγχρονη εκδοχή του προέρχεται από την αρχαία Ελλάδα και τις τελετουργικές εορτές προς τιμήν του θεού Διονύσου. Διαλέξαμε 3 διαχρονικά έργα που, αν δείτε ή διαβάσετε, θα σας εμπνεύσουν να ανεβάσετε τη δική σας παράσταση.
Ο ΕΓΩΙΣΤΗΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ – ΟΣΚΑΡ ΓΟΥΑΪΛΝΤ
Κάποτε ένας γίγαντας είχε έναν πανέμορφο κήπο, όπου συνήθιζαν να παίζουν τα παιδιά. Εκείνος όμως τα έδιωξε και μαζί με αυτά έφυγαν και τα χρώματα κι οι μυρωδιές από το κήπο του, είχε συνέχεια χιόνι και τίποτα δεν φύτρωνε. Αρκεί άραγε η παρουσία ενός μόνο παιδιού να τον κάνει να αλλάξει στάση; Μπορεί να επιστρέψει ο κήπος του πιο λαμπερός από ποτέ; Μια ιστορία για τη φιλία, την αδικία και την καθημερινή μάχη που δίνουμε όλοι ενάντια στον εγωισμό και την αδιαφορία, πρώτα με τον ίδιο μας τον εαυτό.
ΟΝΕΙΡΟ ΘΕΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ – ΟΥΙΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΥΡ
Πόσα πράγματα μπορούν να συμβούν μέχρι να ξημερώσει; Κι αν έχουμε να τα χωρέσουμε όλα μέσα στη μικρότερη νύχτα του χρόνου; Τότε σίγουρα χρειαζόμαστε λίγη υπερφυσική βοήθεια. Μια ιστορία με ξωτικά και πνεύματα του δάσους, βασιλείς και θεατρίνους που σε κρατάει σε εγρήγορση κάθε στιγμή. Το πρώτο ξύπνημα του έρωτα στην εφηβεία κι ο παραλογισμός του, η φιλία, οι σκανδαλιές αλλά κι η καλλιέργεια της αγάπης για το ίδιο το θέατρο, θα ανταμείψουν και τον πιο απαιτητικό θεατή / αναγνώστη.
Ο ΧΑΡΥ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΡΑΜΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ – ΤΖ. Κ. ΡΟΟΥΛΙΝΓΚ
Όλοι λίγο – πολύ είμαστε εξοικειωμένοι με τον κόσμο του Χάρυ Πότερ, οπότε μια δόση μαγείας παραπάνω είναι πάντα ευπρόσδεκτη. Βλέπουμε τη ζωή των ηρώων που αγαπήσαμε ως παιδιά, να εξελίσσεται έχοντας πλέον δικές τους οικογένειες και επαγγελματικές υποχρεώσεις. Τώρα όμως περνάνε στο παρασκήνιο, καθώς στη νέα περιπέτειά μας πρωταγωνιστούν οι απόγονοί τους περισσότερο από τους ίδιους. Μια ιστορία για τα λάθη του παρελθόντος που μας ταλαιπωρούν στο παρόν, για σχέσεις που μπορεί να φτιάξουν, για τον αγώνα ενάντια στην προκατάληψη και το μήνυμα ότι καμία ιστορία δεν κλείνει με τους τίτλους τέλους.
Σκιαθίτη – Παναγιώτα
Ψυχολόγος / Δραματοθεραπεύτρια
